(κι όμως εκείνο το χαμένο το βρήκα, το είχε κρατήσει, οπότε ορίστε, δεν το πειράζω ντιπ)
Κι είχα πολύ καιρό να μπω εδώ, να το ταΐσω...και δεν είναι σωστό...το σκέφτηκα..αφού εγώ το γέννησα κι ενώ θα έπρεπε να είναι ζωντανό, το κατάντησα απέθαντο, εκεί, καταδικασμένο στο λίγο του, να τρέφεται απ'τις σάρκες του..κι όμως...ό,τι γεννήθηκε, το πήρα για να το πάω αλλού..και το ψιλοκανακεύω και το ταΐζω λίγα ψίχουλα, και το χω βάλει σε χαρτί και σε οθόνες, και του μεγάλωσα την ομάδα του, κι είναι πιο ωραία...ευτυχώς...στο κεφάλι μου, δυστυχώς. ακόμα τα περισσότερα κομμάτια του... δεν πρέπει να λέω δεν πειράζει....με πειράζει...αλλά έχω κι εκεινη την αισιοδοξία του ηλιθίου : ο χρόνος είναι όλος δικός μου...

Κι ότε που νιώθω βλάξ, λυσσάω να εξυπνήσω...

Ειναι Σάββατο, κι εγώ δουλεύω, εκτάκτως, και γυρνάω σπίτι πτώμα...πτώμα...και δεν τρέχει και μία όμως, όλα μια χαρά, σπιτάκι, φαγητάκι, αραγματάκι, κι ετοιμάζω μυαλό και κορμί γιατί δεν μπορώ να το παρακάνω, δουλεύω και την επομένη...Κυριακή...μάλιστα...κι όλα καλά και πάλι, εκτάκτως και το αυριανό, άλλοι δεν έχουνε ούτε ρεπό, ποτέ, αν έχουν δουλειά, πάει και μακριά η βαλίτσα με τους λόγους αποφυγής παραπόνων, κι έτσι πρέπει δηλαδή, "μην είσαι φλώρος", με συλλαμβάνω να μου το λέω, στο κεφάλι μου, κανονικά, μικρή επίπληξη, με σηκωμένα τα φρύδια στο μέρος που είναι πιο κοντά το να με τ'αλλο, την έκφραση την πήρα κανονικά, και κλειστά μάτια, αφού το λέω σε μένα, δε χρειάζεται να με κοιτάω, είναι και ντροπής πράματα να μιλάς στον εαυτό σου, σκέτη τρέλλα, δεν είναι? κρύφτηκα πίσω από το μπεζ σκοτάδι των βλεφάρων μου, ξαναβγαίνω όμως, χαιρετάω τη συγκάτοικο που βγαίνει βόλτα, ναι, θα το πάρει αυτή το μοναδικό κλειδί, του διαμερίσματος που μοιραζόμαστε λουτρό, κουζίνα και τουαλέτα, δωμάτια δικά μας, δε θα αργήσει πολύ ούτως ή άλλως, να πάει στο καλό και να γυρίσει όποτε γουστάρει, της λέω, αρκετές φορές κοιμόταν εκεί που θα πήγαινε και τώρα, δεν έτρεχε μία, τουναντίον, πάω κι εγώ και την πεφτω, στα σκοτάδια μου, κουκουλωμένος, βάζω και κάτι δίχως απαιτήσεις στον υπολογιστή, περνάει λίγη, ώρα, σηκώνομαι να πάω για το τελευταίο καζανάκι της βραδιάς, τσεκαρω μία και την εξώπορτα που είναι δίπλα αριστερά μου όταν βγαίνω από το w.c., κλειδωμένη...κλειδωμένη? δε γίνεται..τραβάω το χερούλι δυνατά, αλλά κυρίως ηλίθια, προπαντός αυτό, προς το μέρος μου, σα να περίμενα ως εκ θαύματος,να ανοίξει, ναι, ω τι καλά, δεν ήταν αυτό που νόμιζα αγάπη μου...πάν' αυτά...δεν ανοίγονται οι πόρτες έτσι κι ειδικά ετούτη η γαλλικιά...η υπέρ ασφαλείας...η κλειδαριά δηλαδή, γιατί το διαμέρισμα και η εικοσιοκταώροφη πολυκατοικία του, δεν έχουν τέτοιες πολυτέλειες, άτιμε Λεκορμπουζιέ, κτήριο του ατσαλιού και του μπετόν, γκρίζο ήταν και στα νειάτα του, είμαι σίγουρος, τώρα είναι γέρικο και βρώμικο, επιπλέον, ξενοδοχειακά κουτένια τα σπλάχνα του, κι η μυρωδιά του: δικές μας, ανθρωπινές, που πέθαναν και πεθαίνουν εκεί μέσα και ποτίζουν τα δάπεδα και τους τοίχους, έχουμε όμως μια θέα, θεϊκή, άντε τουλάχιστον αγγελική, είμαστε στο δέκατο, διαμέρισμα 159, κι η πόρτα δεν ανοίγει, δεν ανοίγει, δεν ανοίγει μη γαμήσω...


Ένα κλειδί της έδωσε ο

Ντροπή

Ε ναι...το άφησα τόσο τούτο 'δω, κι ένιωσα συναισθηματικά να αποκολλώμαι, δεν το διάβαζα, δεν το κοίταζα πια καν, ντρεπόμουνα, αλλά ας το πάρουμε λίγο από την αρχή, την όποια...ο φίλος μου ο Γιώργος είχε δυο-τρία blogs, έγραφε, έπαιζε μουσική, εκφραζόταν, κι ήταν αυτός που με παρακινούσε να φτιάξω κι εγώ ένα, να τα λέω, κι αυτός ήταν βέβαια που μου το έφτιαξε, γιατί το να απαντάω σε κάποιες ερωτήσεις προτίμησης δε μετράει θαρρώ, λίγο καιρό αργότερα καθώς η τεμπελιά κι η φαντασίωση απείρου κόπου και τρομερής τεχνογνωσίας είχαν συμβάλλει σε ένα ακόμα τίποτα, κι έγινε τούτο δω το μπλογκ, που όταν το ονοματίζω έτσι με ελληνικά μου φέρνει στο νου ένα ποτό, πράσινο, πηχτό, δυνατό πολύ, στα όρια μεταξύ οξέος και αηδίας, θέλω να το πιω όμως, συνελήφθη για να το πω πιο ακριβώς, γιατί δεν είχε τίποτα μέσα του, μέχρι που μήνες μετά, θέλω να πιστεύω λιγότερους από εννέα, ναι, λιγότερους από εννέα, στο γραφείο ήμουνα, απόγευμα, και διαβάζω ένα από αυτά τα πολλά αποσπάσματα σοφίας, αποστάγματα αλήθειας, που αναρτώνται αρκετά συχνά "αν δεν νιώθεις να γράψεις... δεν είσαι συγγραφέας αν δεν...." κάτι τέτοιο τέλοσπάντων το οποίο κέντρισε ένα νεύρο και πρωτογεννήθηκε ο Βαγγάν..,,Μετά μου άρεσα και μετά με ψιλοσιχάθηκα...όλα μες στο πρόγραμμα είναι ίσως...ξανάμαι εδώ για απολογία, γιατί το προσπάθησα πάλι πριν τρεις μήνες, αλλά ήμουν λίγο μεθυσμένος κι έπεσα για ύπνο, κι όταν ξύπνησα κάτι πάτησα και τα έχασα, κάτι εν πλήρη συνειδήσει έσβησε κάτι ασυνείδητο, δεν έχει σημασία, συγνώμη λοιπόν, γιατί τούτο΄δω σαν παιδάκι μου ήρθε και το καταδίκασα σε ατροφία ενώ είχα να του δώσω, το μυστικό ήταν στην αλλαγή της τροφής..γι' αυτό λοιπόν τώρα θα ΄ναι πιο ημερολογιακό και μακάρι να ήξερα και τί άλλο...