Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Ένας φίλος σκηνοθέτης παίρνει μέρος σε ένα project όπου συμμετέχουν κάποιοι με μικρά κειμενάκια 8-10 γραμμών, τα οποία θα αποτελέσουν έμπνευση για να γίνουν μουσική και βίντεο. Το δικό μου βγήκε λίγο μεγαλύτερο, δεν έχω ιδέα αν θα γίνει κάτι και τον τίτλο του ως άνω project δε σας τον λέω. Τουλάχιστον τώρα
Θέλω τόσο, να κάνω κάτι εκπληκτικό, για να σου δείξω το πόσο σ’αγαπάω..
Τι?
Ν’ανέβω στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου, να χαράξω ανεξίτηλα το όνομά σου και τη λατρεία που σου έχω?
Πόσο ψηλό είναι το πιο ψηλό βουνό? Ούτε εννιά χιλιάδες μέτρα. Όχι δε θέλω.
Να γίνω μικρός γλάρος, να φύγω από τη Γηραιά Αλβιώνα και να πάω στην Ανταρκτική, να σου φτιάξω την πιο όμορφη φωλιά?
Φτερά δε θα χεις και θα πετάς? ‘Όχι δε θέλω.
Να γίνω μπλε θαλάσσιο θηλαστικό και να διασχίσω τους ωκεανούς, να σου βρω την καλύτερη τροφή κι εγώ ας μη φάω?
Ουρά κι αντοχές τεράστιες δε θα ‘χεις και θα κολυμπάς? Όχι δε θέλω.
Να γίνω φονιάς και να σκοτώσω ανθρώπους, το μεγαλύτερο αμάρτημα?
Ναι.. Πού θα τους σκοτώσεις?
Να πάω Αμερική?
Βόρεια ή Νότια?
Νότια.
Όχι, δε θα με νοιάξει.
Αφρική να πάω?
Αφρική όχι, όσους και να σκοτώσεις δε θα με νοιάξει.
Να πάω Ινδία?
Όχι, όσους και να σκοτώσεις δε θα με νοιάξει. Μα γιατί διαλέγεις ανθρώπους τόσο μακρυά από μένα?
Να έρθω στο κτήριο που δουλεύεις και να σκοτώσω τους πάντες, στους λίγους πάνω από τον δικό σου ορόφους?
 Ναι, θέλω. Αυτών οι ζωές είναι τόσο κοντά και πιο ακριβές ακόμα κι από τη δική μου.
Τι φοράς?
Τι σημασία έχει?
Θέλω να ξέρω.
Αν θέλεις να ξέρεις, να έρθεις να δεις.
Αχ αγάπη μου, αφού το ξέρεις πως δεν προλαβαίνω. Τόση δουλειά.
Το ξέρω αγάπη μου, κι εγώ το ίδιο. Σε μερικούς μήνες ίσως, ε?
Ναι, ίσως. Σ’αγαπώ.

Σε λατρεύω.